Een draagbare sensor die continu het hartritme meet, kan mensen met diabetes type 1 op tijd waarschuwen voor een hypo. Hieraan werken Nederlandse onderzoekers, met een bijdrage vanuit het Diabetes Fonds.
Mensen met diabetes type 1 hebben regelmatig een hypo. Hypo’s komen onverwachts, en je moet direct ingrijpen. Het is niet verwonderlijk dat je bang kunt worden voor hypo's. Enkele feiten:
- Tot 10 procent van alle overlijdens bij mensen met diabetes type 1 zijn mogelijk het gevolg van een hypo.
- Bij 1 op de 10 mensen met diabetes type 1 die overlijden voor hun vijftigste jaar is een hypo de oorzaak.
- Verminderde bewustzijn van hypo’s (hypo-unawareness / impaired awareness) komt voor bij 1 op de 4 mensen met diabetes.
Hypo-waarschuwing
Mensen die een hypo niet meer goed opmerken, hebben meer risico op ernstige hypo’s. Dat heeft een grote impact op hun leven. Het zou voor hen een uitkomst zijn als ze op tijd een waarschuwing krijgen dat hun bloedsuiker te laag is.
Er zijn natuurlijk continue glucosemeters, die een alarm geven bij te lage waarden. Maar die sensoren meten de bloedsuikerwaarde niet in het bloed zelf, maar in het vocht onder de huid. Daardoor lopen ze enkele minuten achter op de echte bloedsuikerwaarde, waardoor je al flink te laag kunt zitten voordat je het weet. Ook zijn deze sensoren minder betrouwbaar bij erg lage waarden.
Alternatief hypo-signaal
Onderzoekers in het Radboudumc zochten naar andere signalen waaraan hypo's op tijd te herkennen zijn. Ze bekeken 7 vrouwen en 3 mannen die al vele jaren diabetes type 1 hadden.
De proefpersonen droegen 5 dagen een biosensor, die met een pleister op de borst zat geplakt om continu het hartritme te meten. Daarnaast droegen ze een continue glucosemeter. De data werden draadloos doorgegeven en de mensen hielden nauwkeurig een dagboek bij van bijvoorbeeld symptomen rond een hypo.
> Niets missen over onderzoek? Maak een account aan en blijf op de hoogte
Veranderingen in hartritme
Tijdens het onderzoek kregen de proefpersonen in totaal 39 hypo’s (gemiddeld 3,0 mmol/l). Bij bijna driekwart van deze hypo’s (72 procent) was er een duidelijk patroon in de veranderingen in het hartritme voorafgaand aan de hypo.
Grofweg 30 tot 60 minuten voor een hypo versnelt het hartritme, maar ook verandert de variatie van het ritme op een specifieke manier. De onderzoekers kunnen dat ook precies linken aan wat er in het lichaam gebeurt met het zenuwstelsel wanneer de bloedsuiker te laag wordt.
Individuele verschillen
Bij 11 hypo's werd er geen duidelijk patroon gevonden in het hartritme. Onderzoeker Marleen Olde Bekkink: 'We denken dat er geen uniform patroon in hartritme is dat bij iedere patiënt terug te vinden is, maar dat iedere patiënt mogelijk wel zijn unieke verandering in hartslagvariatie heeft voorafgaand aan een hypo. Dit zijn we momenteel nog verder aan het onderzoeken.'
Alarmfunctie
Het principe van hartritme en hypo's is dus bewezen. Nu gaan de onderzoekers de software, het algoritme voor de biosensor verder verfijnen om hem zo precies mogelijk te laten werken.
Olde Bekkink: 'Het algoritme dat de veranderingen in hartslagvariatie herkent moet nog beter ‘getraind’ worden in wat een hypo is en wat niet. Zo kunnen we de gevoeligheid van het algoritme verhogen. Een volgende stap is dat patiënten de pleister dragen terwijl zij een hypo krijgen onder gecontroleerde omstandigheden in het ziekenhuis. Hierbij kan heel precies vastgesteld worden welke veranderingen in hartslagvariatie kenmerkend zijn voor de hypo. Vervolgens zullen patiënten de pleister ook nog 5 dagen in de thuissituatie dragen.'
Wat kost het?
Over de kosten valt nog niet zo heel veel te zeggen. De pleister die nu in het onderzoek gebruikt wordt is ongeveer 40 euro. Dat is duur voor de kleine week dat hij meegaat omdat dan de batterij leeg is. Maar de onderzoekers gaan ervan uit dat de kosten zakken bij productie op grotere schaal. En zij verwachten dat de software ook te koppelen is aan andere apparaten die continu de hartslag meten en die een langere batterijduur hebben, zoals een horloge. Dat maakt het goedkoper.
Er moet dus eerst nog van alles gebeuren voordat de 'hypopleister' naar de praktijk komt. Officieel is er ook nog geen apparaat, maar wel een sensor voor de hartritmevariatie die de onderzoekers daarna analyseren en nu verder afstellen. Hun doel is om het meten, analyseren en alarmeren in 1 nieuw apparaat onder te brengen. Wanneer dat gebeurt, is nog niet bekend, maar het zal zeker een belangrijk hulpmiddel zijn om hypo's te voorkomen of op tijd in te grijpen.
Op de hoogte blijven?
Maak eenvoudig in 1 minuut een account aan en ontvang elke 2 weken nieuws over diabetes type 1 per e-mail, met alleen artikelen die voor jou interessant zijn.