Hoi Ronnie,
Ik kan me voorstellen dat je niet helemaal begrijpt wat er nu aan de hand is. Dat is niet vreemd, aangezien je pas zes jaar bent. Ik zal het uitleggen. Je ligt in het ziekenhuis en bent net gediagnosticeerd met diabetes type 1. Nu lijkt dat in eerste instantie misschien fijn; je ligt een tijdje in het ziekenhuis, maar krijgt wel elke dag vriendjes op bezoek. En ze nemen nog cadeautjes mee ook! Dat kan slechter, toch?
De pamfletten zullen je nu weinig zeggen. Koolhydraten, vaste tijden eten, insuline prikken… Je gelooft ‘t wel. Zolang papa en mama de verantwoordelijkheid nemen, zoals lieve ouders niet anders zouden kunnen, hoef jij je geen zorgen te maken. Toch schrijf ik nu al deze brief aan jou, in de hoop zo tot je door te dringen dat diabetes type 1 een serieus probleem is wanneer je niet zelf die verantwoordelijkheid neemt. Ik zal je uitleggen waarom.
Begrijp me niet verkeerd… het is niet gek om de eerste jaren na diagnose te ‘leunen’ op je ouders; je bent nu te jong om alle stof te begrijpen. Maar, wanneer je bewust wordt van je situatie, is het cruciaal om je te gaan verdiepen in de conditie, om kennis op te doen over voeding, sport en het lichaam.
Je zal je afvragen ‘waarom?!, ik voel toch helemaal niets?’ Dat is precies het gevaarlijke aan de situatie! Diabetes type 1 kan complicaties opleveren die pas later in je leven te voorschijn komen. Dit is erg afhankelijk van hoe je er in je jeugd mee zal omgaan.
Ik begrijp dat je niets liever wil doen dan skateboarden met vrienden. Of naar de McDonalds, uitslapen en af en toe insuline spuiten als er ‘Hi’ staat op je meter. Maar als je later gezond uit eten wil met je de vrouw van je dromen, wil spelen met je kinderen of lekker wil sporten, dan is het belangrijk dat je nu de touwtjes in handen neemt.
En dat is makkelijker dan gezegd. Hoe ouder je wordt, hoe meer uitdagingen je krijgt. Je gaat studeren, en uit met vrienden. Vrienden die je niet anders ziet doen dan genieten van lekkere mixdrankjes met een sigaretje erbij. 'Dat moet ik toch ook kunnen?', spookt er door je hoofd.
Ik schrijf je deze brief enkele jaren nadat ik zelf nog zo dacht. Ik heb diabetes heel laat geaccepteerd als ‘onderdeel’ van mij, wat problemen met zich meegebracht. Op mijn dieptepunt had ik 20 kg overgewicht, rookte en dronk ik regelmatig, en wist ik na 18 jaar diabetes nog niet wat een koolhydraat was. Maar het allerergste was toch wel de beginnende nierschade, op mijn 25e! Omdat iemand die dicht bij mij staat al jaren dialyseert, was dit een harde klap. Het is in geen woorden uit te leggen hoe veel impact dat op iemands leven heeft.
Toch had ik precies dat nieuws nodig om te begrijpen dat het anders moest. Nu gaat het beter: ik heb goede controle (HbA1c: 42) en zit op een prachtig gewicht. Ik weet dat ik daardoor kan genieten van mijn passies, zoals krachttrainen, of van momenten met mijn familie en vrienden. Ook de nierschade lijkt langzaam te herstellen!
Maar beter voorkomen dan genezen. Dat is waarom ik hoop dat je deze brief leest en de adviezen ter harte neemt. Neem de touwtjes in handen. Lees over de ziekte, bezoek artsen, controleer je suikers en hou regelmaat in je dieet, beweging en slaap om optimale bloedsuikers te krijgen.
Het zal je goeddoen wanneer je ouder wordt, dat beloof ik je.
Het beste gewenst,
Ronnie
Wil je Ronnie volgen? Check dan zijn YouTube kanaal.