Help UWV in zicht - Werk & diabetes, deel 9

Naast mijn re-integratie heb ik toch moeten starten met het zogenaamde 2^e spoor: zoeken naar een andere baan. Dat traject vreet tijd en energie, terwijl het inhoudelijk werkelijk nergens toe dient. De activiteiten voor het 2^e spoor vind ik dubieus, aangezien ik helemaal niet op zoek ben naar een nieuwe baan en al helemaal niet naar een baan die past bij mijn huidige cognitieve functioneren als resultaat van mijn diabetesgerelateerde burn-out. Solliciteren op een serieuze baan, die ik -gezien mijn herstel- over een tijdje wel zou kunnen uitvoeren, is volgens mijn coach geen goede optie omdat ik zo’n baan momenteel nog niet aan kan. Tja, klopt helemaal. Echter, solliciteren op een baan waar ik over een paar weken of maanden ben uitgegroeid, is toch ook geen realistisch plan?! Mijn coach stelde uiteindelijk dat het volledig afhangt van hoe de betreffende persoon van het UWV alles beoordeelt en dat het vooraf lastig is in te schatten waar je wel/niet op moet solliciteren. Nou já zeg. Is dat werkelijk hoe wij in Nederland mensen helpen bij baanbehoud of begeleiden naar een nieuwe werkplek? Bizar… maar goed, ik zal het hiermee moeten doen.

Ik vind het heel spannend. Ik probeer voor mijzelf te achterhalen of ik mijn werk inderdaad weer volledig kan oppakken. Dat lijkt te lukken, maar de vraag is of ik dit duurzaam kan volhouden. Mijn diabetes zelfmanagement kost nog steeds veel tijd en energie, ondanks dat ik het afgelopen jaar enorme veranderingen heb doorgevoerd waarmee ik het mijzelf veel makkelijker heb gemaakt. Zijn deze veranderingen voldoende om weer mee te komen in de maatschappij en mijn baan op te pakken? Een vraag waar ik nog geen definitief antwoord op heb, terwijl dit punt écht cruciaal is.

Binnenkort moet de keuze worden gemaakt of ik een WIA-aanvraag moet starten. Dit wil ik helemaal niet en ik denk ook niet dat het nodig is. Mijn inschatting is dat deze hele procedure in combinatie met mijn activiteiten voor het 2^e spoor zoveel tijd en energie zal opslokken, dat ik dan niet meer aan re-integratie toe kom. Mijn werkgever wil overwegen om uitstel te geven, zodat ik nog een tijdje maximaal kan inzetten op re-integreren. Het verloop van aankomende weken zullen leidend zijn bij dit besluit.

Verder stelde één van mijn zorgverleners dat mijn bloedglucosewaarden zo goed zijn dat ik daarom nooit op mijn diabetes afgekeurd kan worden. Hooguit op psychologische gronden, dus dat mijn diabetes zelfmanagement te zwaar is. Dit voelt echt niet goed, alsof mensen niet kunnen begrijpen dat je na langdurende dm je pancreasrestfunctie gewoon kwijt raakt en er dus een serieus medisch probleem aan ten grondslag ligt. Mijn lichaam of dokter gaat mijn bloedglucose niet reguleren, dat zal ik toch echt zelf moeten doen. Dit is geen eenvoudige klus, gezien het feit dat mijn insulinegevoeligheid steeds verandert. Ik vind het daarom niet vreemd dat de bloedglucoseregulatie mij veel tijd en energie kost.

Ik probeer mij momenteel vast te houden aan het goede nieuws dat ik best weer een beetje kan werken, mij redelijk kan concentreren en weer normaal contact met de mensen om mij heen kan hebben. Langzaam vervagen mijn burn-outklachten en lukt het beetje bij beetje om mijn leven weer op te bouwen. Een ongelooflijke vooruitgang sinds mijn laatste bericht in januari (https://www.diabetestype1.nl/gesprekken/dagelijks-leven/507-werk-diabetes-deel-7).

Mocht iemand tips voor mij hebben of zijn ervaringen rondom diabetes en WIA-aanvraag/UWV/afkeuring willen delen, dan hoor ik dat heel graag!

Rose

De berichten van Rose over werk en diabetes type 1

Meer over Diabetes Type 1 en Werk