De eerste drie maanden re-integratie zitten erop waarbij ik mooie vooruitgang heb geboekt. Dit voelt als een fijn begin van de kerstvakantie. Mijn bloedglucose is nu redelijk goed te reguleren, zodat ik beter in staat ben om te werken. Daarnaast helpt mijn huidige flexibele planning rondom werktijden en toevoeging van beweegmomenten enorm om mijn werk te hervatten. Tot zover het goede nieuws!
Struikelblokken blijven mijn nog lang niet herstelde burn-outklachten en daarnaast de beperkte medewerking van mijn werkgever. Mijn concentratie is nog steeds beperkt waardoor lezen, computerwerk en een overleg bijwonen bij tijden behoorlijk lastig kan zijn. Zelfs simpele gesprekken met collega’s over koetjes en kalfjes zijn voor mij soms moeilijk te volgen. Dit zijn natuurlijk geen directe gevolgen van mijn bloedglucoseregulatie, maar het resultaat van een serieuze diabetesgerelateerde burn-out waar ik nog (lang) niet volledig uit ben.
De HR-medewerker is gelukkig heel blij met mijn creatieve invulling waarbij ik de meest optimale werkuren benut en veel afwissel in mijn werkzaamheden. Na ieder uur zittend werken, maak ik een wandeling of fiets ik naar een andere werklocatie om daar vervolgens weer verder te gaan. Dit heeft geresulteerd in een werkoutput waar ikzelf heel tevreden mee ben.
Mijn leidinggevende zegt ook blij te zijn met deze vooruitgang, maar zij vindt mijn flexibele instelling te rekbaar en wil dat ik daarmee stop. Zij stelt dat ik in de toekomst niet op deze manier kan werken, en dat dit daarom geen duurzame oplossing is. Verder is mijn werkgever nog steeds niet bereid om een bureaufiets te overwegen, ondanks dat ik aantoonbaar beter functioneer als ik op mijn werk structureel beweegmomenten inbouw. Ik vind het behoorlijk lastig. Ik probeer het beste van de huidige rotsituatie te maken, maar ik voel mij hier totaal niet in gesteund door mijn leidinggevende. Re-integreren kan ik niet alleen, daar is echt enige vorm van samenwerking tussen werkgever en werknemer voor noodzakelijk. Helaas blijkt die samenwerking moeilijk realiseerbaar.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ik over een tijdje weer gewoon kan werken met mijn diabetes. Voorwaarde is dat ik nu de ruimte krijg om echt volledig van mijn burn-outachtig beeld te herstellen. Ik hoop dat ik die tijd en ruimte kan creëren of anders afdwingen zodat ik over een tijdje weer actief kan deelnemen aan het arbeidsproces.
Rose
De berichten van Rose over werk en diabetes type 1
- 1 Kan ik nog wel werken met mijn diabetes?
- 2 Openheid
- 3 De bureaustoelsoap
- 4 De crashende sensor: hypoglykemie op kantoor
- 5 Dan gaat alles toch vanzelf?
- 6 Creatieve oplossingen
- 7 Re-integratie vordert gestaag
- 8 Re-integratie en arbeidsdeskundige
- 9 Help UWV in zicht
- 10 Joepie, uitstel WIA-aanvraag (maar hoe nu verder?)
- 11 Hoera, betermelding!
Meer over Diabetes Type 1 en Werk