Dit gesprek is een reactie op het artikel:Hypo's voorspellen met een pleister
Mijn vrouw heeft vanaf haar 13e suikerziekte, diabetes type 1, ze is nu 50 jaar. We hebben samen twee kinderen, een tweeling, die vandaag 15 jaar zijn geworden. We hebben ook samen als gezin suikerziekte. Dagelijks hebben wij te maken met hypo unawareness en de hypo's. Hypo's in alle soorten en maten. Ik herken tegenwoordig een lage bloedsuiker in de details. Een blik in de ogen, een kleine hapering in de stem, net even een beweging met voet, een raar klinkend kuchje, etc.. En dan begint het. Hoe ver is ze al? En hoe zal ze reageren als ik aangeef dat ze laag is? Gaat ze ontkennen, accepteert ze eten, kunnen we de hypo verkomen? Momenteel zit ze in een vicieuze cirkel. Ze heeft door een val tijdens een hypo een zenuw beschadigd in haar onderbeen. Dat veroorzaakt veel pijn en stress. Het beheersbaar houden van de pijn kost het lijf energie en daar komt dan nog de stress bovenop, resultaat veel lage bloedsuikers en hypo's. Gelukkig hebben we gluco-pennen maar het legt natuurlijk wel een grote druk op het gezin. Wie herkent het verhaal en heeft wellicht suggesties om de wanhopigheid en machteloosheid om te draaien naar een aangenamere beheersbaarheid van de hypo unawareness en hypo's zelf.