Dit gesprek is een reactie op het artikel:Onderzoeker vertelt over emoties bij jongeren met diabetes type 1
Hallo iedereen,
Ik ben een vader van 46 jaar en heb diabetes T1. Ik heb een dochter van 14 en ook zij heeft diabetes T1. Ik ben getrouwd en heb mijn vrouw al in mijn pubertijd leren kennen.
Onze dochter heeft behoorlijk wat psychische uitdagingen. Ze heeft angst voor hypo's en angst voor naalden. Ze heeft ADHD en is hoog intelligent. De psychologen vermoeden dat ze ook binnen het autistische spectrum valt, maar dat stempeltje heeft ze (nog) niet gekregen. Ze denkt over heel veel dingen heel lang na, en soms zorgt dat ervoor dat de wereld in haar hoofd anders is dan de daadwerkelijke realiteit om haar heen. Onze dochter is ook gewoon een puber en druk bezig zichzelf te ontdekken. Het afstoten van mensen en taken en het beoordelen en incalculeren van de reacties daarop hoort daarbij. Hiermee leert ze voor zichzelf waar haar prioriteiten liggen. Ze gaat proefondervindelijk de sociale wildernis in om te ontdekken hoe zij daarin past.
Wij als ouders staan aan de zijlijn. We krijgen geen toegang tot haar worstelingen. De hulp die wij dagelijks aanbieden wordt genegeerd. Bijsturen heeft geen effect op de acties die zij kiest. Met haar praten loopt regelmatig uit op korte maar hevige discussies. Belonen, straffen met haar op training gaan, psychotherapie, mindfulness, doelgroep gesprekken, lezingen, we hebben echt alles al geprobeerd, maar onze dochter blijft onbereikbaar voor ons. De laatste ontwikkeling is dat ze nu ervoor kiest om de waarheid steeds te verdraaien. Ook als dat helemaal niet nodig is en voor de kleinste dingen... Langzaam verliezen we het vertrouwen in haar en (nog veel belangrijker) het contact met haar.
Onze dochter is voor haar diabetes in behandeling bij Diabeter. Daar hebben ze heel veel verstand van diabetes, pubers en de sociale / psychische problemen daar omheen. Zoals zij de 'normale' psychiaters ervan beschuldigen te weinig te weten van diabetes, kan ik die vinger terug wijzen naar Diabeter voor hun kennis van ADHD, autisme, hoog begaafdheid en verschillende andere psychische issues bij onze dochter. Helaas bestaan er geen alles wetende specialisten die de mens als holistische eenheid kunnen benaderen. Iedere zorgverlener heeft het meest oog voor zijn specialisme. Als zij met elkaar communiceren krijg je misschien een goede behandeling.
Ik vraag me af of er ouders van pubers zijn die in een zelfde positie zitten of hebben gezeten en hoe zij hiermee omgaan.