In de zomer van 2019 had ik een afspraak met mijn internist. Omdat zij ook meewerkt aan de ontwikkeling van de kunstalvleesklier, vroeg zij of ik het leuk zou vinden om mee te doen aan de studie. Ik vond het mega interessant en wilde dit zeker!
De eerste dagen met de kunstalvleesklier gingen helemaal niet zo goed. Bij de kunstalvleesklier heb je twee sensoren en twee infusiesetjes. Helaas lukten de sensoren bij mij niet op de buik, waardoor er meerdere sensoren geschoten moesten worden. Daarnaast zaten de infusiesetjes op de eerste dag op een verkeerde plek, waardoor eerst de insuline niet binnenkwam (met een flinke hyper als gevolg) en vervolgens ook de glucagon niet genoeg binnenkwam. Ook kan je de eerste dagen misselijk worden van de glucagon en dit was zeker het geval bij mij. Wat was ik beroerd! Gelukkig werd het na een kleine week veel beter en na drie weken moest ik het apparaat weer inleveren. Waar ik het apparaat aan de ene kant heel graag wilde inleveren, baalde ik er toch ook van. Enerzijds vond ik het apparaat erg groot en mijn huid had echt een klap gekregen van het dagelijkse wisselen van het glucagonsetje. Anderzijds gaf de kunstalvleesklier juist ook zoveel rust, ondanks dat ik tijdens dit onderzoek alle maaltijden, activiteiten en dergelijke moest opschrijven. Ook had ik minder schommelingen. Daardoor wilde ik het apparaat het liefste niet meer inleveren, omdat de voordelen uiteindelijk zwaarder wogen dan de nadelen.
Helaas nog even wachten
In september 2020 had ik een controleafspraak met mijn verpleegkundige en met mijn internist en hadden we het over de kunstalvleesklier. Ik kreeg te horen dat ik helaas nog even moest wachten, omdat mijn zorgverzekering nog niet meedeed met hen. Wel zou ik voorrang kunnen krijgen omdat ik met de studie had meegedaan. Nog even wachten dus! Wat jammer, maar tegelijkertijd ontzettend spannend, want het kwam allemaal echt dichterbij.
Had je nu die kunstalvleesklier maar!
Twee maanden later had ik een afspraak met de oogarts. Hij had een boodschap waar ik enorm van schrok: ik had in beide ogen een vlekje wat ik in de gaten moest houden. De oorzaak hiervan waren toch die schommelende waardes. Over het algemeen ben ik goed ingesteld, maar toch had ik ook geregeld een hyper of een hypo. Hoe goed ik ook mijn best deed, deze schommelingen bleven toch. De laatste tijd ging het ook wat minder met de waardes en daar kon ik weinig aan doen. Geregeld zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar: “Had je nu die kunstalvleesklier maar!”. Ik stuurde een e-consult naar het ziekenhuis of zij al iets meer wisten over het verloop van de zorgverzekering. De internist wist het niet en zei dat ze iemand van Inreda Diabetic contact met mij ging laten opnemen. Ondertussen had ik ook mijn eigen zorgverzekering gebeld, in de hoop dat zij mij iets konden vertellen. Daarna had ik contact met Inreda Diabetic. Uiteindelijk na verschillende gesprekken, mailtjes en telefoontjes waagde ik de gok en stapte ik over naar Menzis.
Nu komt het echt dichterbij!
Begin januari werd ik gebeld dat ik op intakegesprek mocht komen. Ik wist natuurlijk hoe het apparaat eruit zag, wat ik kon verwachten en ik was er helemaal klaar voor. Ik moest alleen nog wel even geduld hebben voor ik echt ermee kon beginnen. Op donderdagochtend 4 maart kwam ineens dat telefoontje! Er was iemand uitgevallen en de vraag was of ik die aankomende maandag kon starten. Uiteraard super jammer voor die persoon, maar wat was ik blij! 8 en 9 maart waren de trainingsdagen en vervolgens startte ik echt met de behandeling van de kunstalvleesklier.
In mijn volgende blog vertel ik over de opstart van de kunstalvleesklier en hoe de eerste weken met het apparaat zijn verlopen.
Overzicht blogs van Esmee over haar ervaringen met de kunstalvleesklier
Blog 1 - ‘De kunstalvleesklier gaf zoveel rust’
Blog 2 - ‘Ik ben enorm blij met de kunstalvleesklier, dus die ‘bult’ neem ik voor lief’
Blog 3 - ‘Door de kunstalvleesklier merk ik hoeveel ik eigenlijk bezig was met mijn diabetes’