“Volgens de waarzegster ben je vanaf 36 jaar genezen van je diabetes”, zei mijn moeder wat ongemakkelijk. “Of was het nou 38, ik weet het niet meer precies”, vervolgde ze heel geëmotioneerd. Ze kon de woorden duidelijk zelf niet geloven, maar vond het ook oneerlijk om deze boodschap niet te delen. Ik was 13 jaar oud, mijn ouders lagen in scheiding en in een laatste wanhoopspoging had mijn vader haar meegesleurd naar een waarzegster.
Deze waarzegster had behoorlijk wat rake dingen uitgesproken, maar het deel over mijn diabetes was toch op z’n minst bizar. Eigenlijk was mij onduidelijk wat de exacte boodschap was geweest, want bij navraag vertelde mijn moeder dat ik waarschijnlijk nog wel een dieet moest volgen. Ik zou in ieder geval geen last meer van de diabetes hebben. Het bleef voor mij een vaag en ongrijpbaar verhaal. Ik geloofde er weinig van, maar kon deze hoop ook moeilijk volledig loslaten. Nog maar 23 of hooguit 25 jaar wachten. Zou het echt zo zijn?
Een kwart eeuw later had ik nog steeds diabetes. In de tussentijd waren er hele moeilijke perioden geweest, maar er was wel degelijk veel veranderd en verbeterd. Inmiddels had ik een glucosesensor en snelwerkende insuline waardoor ik mijn bloedglucose veel beter kon reguleren. Had de waarzegster dit resultaat bedoeld? Had mijn moeder haar woorden gewoon onhandig geïnterpreteerd? Nou ja, misschien is waarzeggerij ook echt gewoon klinkklare onzin.
Zomer 2019, inmiddels heb ik 37 jaar diabetes en voor het eerst in mijn leven wordt mijn diabetes reguleerbaar met mijn zelf ontworpen SAPPPIL-therapie: DIY closed-loop in combinatie met pen en pillen. Een weliswaar instabiel kaartenhuis met absurde leefstijl, maar het resultaat mag er zijn. Het lijkt erop dat de waarzegster wel degelijk gelijk heeft gehad, al weet ik niet of nu mijn moeder of de waarzegster de getallen een beetje door elkaar heeft gehutst. Toeval met attributie of liggen bepaalde zaken gewoon vooraf in je leven vast? Eigenlijk ben ik allang blij dat het zoveel beter gaat, en wil ik mij hier verder niet meer druk om maken.
In november 2019 ben ik op de infoavond van het Diabetes Fonds in gesprek met Robin Koops, de held van de bihormonale kunstalvleesklier. Tijdens ons gesprek bevestigt hij dat mijn ziekenhuis één van de eerste onderzoekscentra voor de kunstalvleesklier is. Twee weken later, exact op mijn 38ste diabetesverjaardag vallen ineens alle puzzelstukjes op zijn plaats: de waarzegster bedoelde vast dat ik in het jaar dat ik 38 jaar diabetes heb de Inreda kunstalvleesklier krijg! Mijn wetenschappelijk brein geeft het op. Zou de glazen bol misschien toch gelijk hebben?