Het was me de kerstvakantie wel, dit jaar. Ik ben de kerstdagen wat de diabetes betreft redelijk doorgekomen, ook al is dat moeilijk met al dat eten en weinig beweging. Normaal sta ik op tijd op en eet koolhydraatarm, nu sliepen we uit en at ik meer dan anders. Twee dagen na kerst gaan we bij mijn schoonvader gourmetten, mijn partner Pepijn, onze kinderen Eva en Jasper, Pepijn zijn broertje met vriendin en twee nichtjes. Het is relaxed, want mijn schoonvader heeft alles tot in de puntjes verzorgd!
Dan begint de ellende, ik moet mijn sensor vervangen, dus twee uur geen metingen. We zitten net aan tafel als Pepijn opmerkt dat ik wel erg afwezig ben en vraagt of ik een hypo heb? Ik voel mij direct chagrijnig worden en denk ‘Jeetje, laat me toch met rust!’ Mijn dochter Eva zit tegenover mij en kijkt mij steeds angstig aan. Ik besluit maar te gaan meten om iedereen gerust te stellen en de sfeer niet te verpesten, ik heb namelijk toch gelijk. Maar ik blijk een bloedsuiker van 1,8 te hebben. Pepijn begint direct van “Zie je wel?” Ik word steeds chagrijniger, een teken dat ik inderdaad een hypo heb, want ik word dan altijd zeer eigenwijs en boos. Ze geven me een glaasje ranja en na een poosje trek ik weer wat bij. Het allerergste is dat Eva dan aan tafel zit te huilen. En normaal zit zoon Jasper met zijn nichtjes te kletsen, maar nu is iedereen angstvallig rustig en dat doet pijn. Ik doe mijn best om de stemming er weer in te krijgen, maar dat duurt helaas een tijdje. Als de kinderen na nog een paar keer bloedprikken weten dat ik weer op de goede waarde zit, ontdooien ze weer en wordt het toch nog een hele gezellige avond. Natuurlijk baal ik enorm, want het leven van mij en dat van mijn kinderen lijkt alleen maar om mijn bloedsuikers te draaien en dat is zo niet mijn bedoeling!
En dan is het oudjaarsdag. Jasper gaat al vroeg op pad om met zijn vriend Thijs door het dorp te struinen. Beetje vuurwerk afknallen en bij het carbid schieten kijken. Eva en Pepijn gaan traditiegetrouw oliebollen en appelflappen bakken. Ik hoef die dag alleen maar twee schalen hapjes te maken voor oudjaarsavond. Rustig dagje zou je zeggen. Maar juist deze dag heb ik binnen 24 uur negen hypo’s! Ik blijf maar eten en mijn bloedsuikers blijven laag. Waarom nou juist op deze dag? ‘s Avonds gaan we bij vrienden in de blokhut Oud en Nieuw vieren en ik voel me een wrak. Dan besef ik opnieuw hoe vervelend diabetes is. Ik zou zo graag een weekje zonder willen: even niet steeds mijn bloedsuikers in de gaten moeten houden, als ik wil gewoon twee appelflappen eten en gek kunnen doen zonder dat iedereen denkt dat ik een hypo heb. En energie hebben. Want die is bij mij ver te zoeken. Om 12 uur is het 2018! Ik hoop dat dit jaar mijn bloedsuikers stabieler zijn.
Willeke is een van de schrijvers van het kinderboek ‘Mama heeft diabetes’.