Ik heb het gehaald en alle 84 kilometer van de DiaBeatit Run gelopen! Ik dacht natuurlijk wel dat ik het kon, maar ergens had ik ook weer nooit gedacht dat ik het kon.
De nacht van tevoren weinig geslapen. Niet zozeer van de spanning want ik was zelf niet zenuwachtig (m’n moeder wel!). We logeerden bij familie in de buurt van Rotterdam om alvast dicht bij de start te zijn.
En dan de tocht zelf! Ik startte snel en in het begin was het druk kletsen met mijn begeleiders, en regelde ik al lopend spulletjes en stelde de gps in. Maar je lichaam zegt op een gegeven moment wel: stoppen! Dat probeer je dan te negeren en gewoon door te gaan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, en er waren wel momenten dat ik dacht: nu mag het toch echt wel afgelopen zijn… en dan heb je nog een halve marathon te gaan. Gelukkig liep er bijna voortdurend een familielid of vriend mee en dat was fijn. Het laatste stuk was ik ook heel blij dat ik achter iemand aan kon rennen.
Op zo’n rit heb je echt een gevoel van reizen, van afstand. De eerste 60 kilometer heb ik qua omgeving echt meegemaakt, daarna zat ik wel meer overlevingsstand en dan zie je niet meer zoveel. Wel even bij het 80 km-punt een fotootje gemaakt.
Van tevoren zag ik wat op tegen de lunch, of dat wel goed zou gaan. Uiteindelijk heb ik tijdens de run maar weinig geluncht, alleen een appeltje en wat gedronken, zodat ik niet misselijk zou worden. Onderweg in de eerste helft cola gedronken, dat werkt bij mij altijd goed. De tweede helft was wat lastiger, ik had moeite om te eten en te drinken. M’n lijf is dan toch met andere dingen bezig en accepteert maar net aan wat slokjes water.
Met m’n suikers ging het goed, en gelukkig kon ik die vaak en gemakkelijk checken omdat ik voor deze gelegenheid de FreeStyle Libre-sensor gebruikte. Dat gaf echt rust, want het glucose meten was tijdens m’n oefenrondjes wel lastig: stilstaan, spulletjes pakken, vingerprik waarbij je half leegloopt doordat je bloed zo hard stroomt. De waarde zat eigenlijk de hele tijd rond de 10, en pas tegen het eind zakte hij naar richting de 4. Aan dextro’s moest ik toen niet denken. Helemaal aan niks eigenlijk. Gelukkig werd ik hier goed geholpen door mijn fietsbegeleider die nog wat snoep mee had dat me niet direct tegenstond. Ik denk dat ik door mijn goede suikers ook eigenlijk niet veel spierkrampen had onderweg.
En toen de finish, na 9,5 uur… Dat was zo mooi, het stond helemaal vol mensen, en het was super om zo met het hele team binnen te komen. We hadden ons van tevoren verzameld zodat we het laatste stuk samen liepen, ook onze drie kinderen waarvan de jongste 5 jaar is.
Na de finish bleef ik eerst een tijdje gewoon staan, dat was beter. Het podium op was even dingetje, eraf nog meer, ze moesten me er bijna vanaf takelen. In de auto terug en later in bed schoten overal de krampen erin. Een warm bad hielp wel. De dag erna was een pyjamadag! Na de tocht waren mijn suikers doorgestegen naar de 20, ook al had ik erna nauwelijks wat gegeten. Nu, een paar dagen later, ben ik nog steeds ontregeld maar dat trekt wel weer bij.
Natuurlijk ben ik er trots op dat ik het heb gehaald. Maar wat me voor mezelf verbaasde is dat ik vooral trots ben op hoe we dit als team hebben gedaan. Het teamgevoel had echt toegevoegde waarde en iedereen heeft harder en meer gelopen dan gepland. Zoals mijn moeder die werd verrast met een paar extra kilometers, of mijn zwager die ondanks een griepje toch meeliep. Iedereen heeft zich echt ingezet en is er onderweg voor mij geweest, ze hebben goed voor me gezorgd. Dat blijft me eigenlijk meer bij dan die 84 kilometer. Het was een fantastische ervaring!
- Lees ook Eriks blog deel 1: 'Een dubbele marathon in je eentje, meen je dat nou echt?'
- En zijn 2e blog: Hoe train je voor een marathon van 84 kilometer?
Fotograaf: Suzanne Kemper