Elk jaar is het op 14 november Wereld Diabetes Dag. Op deze dag is er wereldwijd aandacht voor diabetes, mensen dragen blauwe kleding, gebouwen/monumenten worden blauw verlicht en dit jaar is het zelfs door Gerard Ekdom op radio 2 genoemd! Allemaal met het doel om de gemiddelde persoon meer informatie te geven over diabetes, kennis te vergroten om discriminatie te verkleinen en om preventie en symptomen onder de aandacht te brengen.
Voor mij is 14 november ‘mijn’ diabetes dag. Een dag om stil te staan bij mijn eigen diabetes en hoe mijn leven sinds 14 november 2014 veranderd is. Al in 2002 werd ik met diabetes gediagnosticeerd op vakantie in Amerika en ondanks er altijd veel mee bezig geweest te zijn lukte het nooit om stabiel ingesteld te raken. Eerst was het de puberteit, toen de verhuizing, eindexamens, studeren, op jezelf wonen maar pas begin 2014 bleek het door een insulineallergie te komen. Dat was even slikken. De ironie leek niet veel groter te kunnen worden, met diabetes allergisch zijn voor datgene wat je in leven houdt. Na lang wachten op de behandeling kon ik na vier dagen alweer ‘genezen’ het ziekenhuis uit. Eindelijk was ik een ‘normale’ diabeet.
Nu, twee jaar later, lijkt de behandeling nog steeds te werken. In het begin was het bij elke hoge uitschieter weer paniek of de allergie weer terugkwam maar met elke maand die voorbij gaat vind ik rust. Nog steeds ben ik veel met mijn diabetes bezig maar het vormt nu een minder grote belemmering. Ik kan weer alleen gaan hardlopen (wel een beetje saai) en heb zelfs meegedaan met het team van het Diabetes Fonds voor de halve Dam tot Damloop. Ik hoef niet meer minstens 10 uur slaap te hebben, hoewel ik van minder dan 8 uur wel wat chagrijnig wordt. En nu de suikers wat stabieler zijn kan ik de zorgen om potentiële complicaties wat meer loslaten. Nu kan ik me lekker zorgen maken om andere dingen; of mijn haar wel leuk zit of wat we vanavond gaan eten.
Annelieke Overbeeke