Laat ik mij tegenhouden door diabetes? Volgens veel mensen hoor ik op deze vraag ‘nee’ te antwoorden. Ik sta positief in het leven, ik ben sterk, ik laat mij door diabetes niet tegenhouden! Maar is dat wel zo? En is dat wel verstandig?
Een jaar of tien geleden was ik met mijn verloofde op vakantie in Praag. Het was er heerlijk: lekker weer, een mooie stad, ik voelde me fit en we konden overal goedkope cocktails en biertjes drinken. Vlakbij ons appartementje zat een crêperie waar we graag ontbeten. Hoeveel insuline ik voor zo’n pannenkoekje nodig had? Geen idee, ik boluste maar wat. Ik hield er wel rekening mee dat ik veel door de stad zou wandelen, dus ik boluste wat minder dan anders. Maar zeker omdat ik toen nog geen koolhydraten telde, bleef het een gok.
Die ochtend gingen we met een treintje de Petrinheuvel op, om van het uitzicht te genieten en weer naar beneden te wandelen. Maar in het treintje werd ik misselijk. Mijn benen voelden loodzwaar en het zweet brak me uit. Toen het treintje halverwege de heuvel zijn eerste stop maakte, stapte ik uit, met mijn nogal verbaasde verloofde in mijn kielzog. Snel deed ik op het perron een vingerprik en ja hoor: mijn bloedsuiker was 18. Geen wonder dat ik me niet lekker voelde.
Een klein stukje verderop was een restaurant met een groot terras. Daar bestelden we koffie en een halve liter water. Ik checkte mijn infuus en die leek gelukkig nog wel goed te zitten. Er zat dus niets anders op dan insuline geven, water drinken en een beetje rust nemen. Ik baalde als een stekker. Hoe hard ik ook probeerde om diabetes zo klein mogelijk te maken, soms kon ik er gewoon niet omheen. Ik vond het zonde van mijn dag, en ik voelde me schuldig naar mijn verloofde omdat ik nu ook nog eens zijn dag verpestte.
Maar weet je wat er toen gebeurde? We dronken koffie (en veel water). We bewonderden het prachtige uitzicht over de stad. We voerden heerlijke gesprekken. Over onze aanstaande bruiloft, onze toekomstplannen en ons leven samen. We keken naar de mensen die langsliepen en we genoten van de zon. We bleven zitten tot lang nadat mijn bloedsuiker weer in orde was. En hoewel we niet de dag beleefden die we hadden gepland, werd het een mooie dag waar ik goede herinneringen aan heb.
Inmiddels sta ik heel anders tegenover diabetes. Tegenwoordig probeer ik het niet meer klein te maken. Ik heb geaccepteerd dat diabetes een constante factor is. Wat er ook gebeurt, ik moet er rekening mee houden. En dat doe ik liever zo veel mogelijk op voorhand. Ik tel koolhydraten, ik laat me helpen door mijn CGM en DIY Loop, en ik weet waar mijn grenzen liggen. Heb ik een nacht vol hypo’s gehad? Dan zorg ik dat ik overdag wat meer kan rusten. En weet ik niet hoeveel koolhydraten er in mijn ontbijt zitten? Dan hou ik mijn sensor extra goed in de gaten.
Natuurlijk loopt dat niet altijd zo idyllisch als die ochtend in Praag. Meestal niet zelfs, en soms is het erg confronterend om me bewust met mijn grenzen bezig te houden. Maar over mijn grenzen heengaan, is toch echt vervelender. Met deze houding is diabetes heus niet opeens leuk geworden. Maar ik vind diabetes wel minder zwaar als ik er realistisch over ben. En dat betekent dus ook dat ik soms een pas op de plaats moet maken. Zodat er de rest van de tijd veel meer ruimte is voor energie, plezier, creativiteit, productiviteit en gezelligheid.
Ik laat me soms door diabetes tegenhouden. En dat is maar goed ook!