Het is alweer een tijdje geleden dat ik een update heb gegeven over mijn trip naar China. De vorige keer liet ik jullie achter in Kroatië, maar inmiddels ben ik alweer heel wat kilometers verder aangekomen, in Georgië. Tijd dus voor een update!
Uit de serie: Len to China - Voor diabetes type 1 op de fiets naar China
Fietsers op de weg, samen door naar Istanbul!
Vanuit Kroatië ging ik door richting Servië en Bulgarije, waar ik een stel fietsers ontmoette op de weg. Twee Franse jongens, Antoine en Mathieu, waren samen onderweg naar Turkije. Ze waren die dag onderweg naar hun Zwitserse vrienden, een stel dat samen met een baby de wereld over fietst! Ik sloot gezellig aan bij het clubje, en zo zijn we tot Turkije samen doorgefietst. Daar scheidden de wegen met het Zwitserse stel, en ging ik met de Franse jongens door naar Istanbul, voor een welverdiende pauze van een week, om de stad te verkennen. Mocht het nog ergens op je verlanglijstje staan, is het zeker een aanrader, maar op de fiets wel lastig om te bereiken! Via snelwegen zonder vluchtstrook sjeesden we de heuvels af, terwijl we aan alle kanten werden ingehaald en na werden getoeterd. We waren maar wat blij toen we in een hostel aankwamen.
Bevoorrading van alle spullen
Via de binnenlanden daalde ik vervolgens af naar Ankara, waar een bijzondere gast kwam om een aantal weekjes met me mee te fietsen: mijn vriendin Margot! Ze had haar fiets meegenomen in het vliegtuig, zodat ze de aankomende 4 weekjes met me mee kan om samen Turkije te ontdekken. Zo leuk om deze ervaring ook met haar te kunnen delen! Naast haar fiets had ze ook wat andere essentiële spulletjes voor me mee: nieuwe gelletjes van Diabetes Gel, zodat ik makkelijk uit mijn hypo’s kan komen op de fiets, maar ook mijn nieuwe kwartaallevering van de Freestyle Libre! Nu moet ik als het goed is genoeg hebben tot het eind van de trip, wat natuurlijk enorm fijn is. Samen fietsen we Ankara uit, om in vier dagen te fietsen naar een wel heel mooie en bijzondere bestemming; Cappadocië.
De hoogte in
Cappadocië is beroemd om zijn prachtige valleien en luchtballonnen. We konden natuurlijk niet achterblijven en zijn met zonsopkomst de luchtballon ingegaan om Cappadocië eens van wat hoger te bekijken! De wekker vroeg op, en nog wat suikers mee in de rugzak, voor als ik een hypo zou krijgen in de luchtballon. Maar WAUW! Wat was dit mooi! Vanuit de luchtballon zag ik al de wegen die we verderop zouden pakken op de fiets, dus na een paar daagjes rust in Cappadocië stappen we weer op om langzaam door te fietsen.
Turkse vriendelijkheid
Het eerste waar ik aan terugdenk als ik denk aan Turkije zijn de mensen. Iedereen is hier zo vriendelijk, gastvrij en behulpzaam, dat kun je je bijna niet voorstellen. Ontelbare keren werden we uitgenodigd voor thee (met veel suikers, dus oppassen voor de hoge bloedsuikers!), maar ook werden we gevraagd om mee te komen eten of te overnachten bij mensen thuis. Mocht je ooit naar Turkije gaan kijk dan eens verder dan de all-inclusive hotels, want het land heeft zo veel te bieden!
Klimmen en dalen
Iets anders wat Turkije rijk is, zijn vele heuvelachtige gebieden. Met diabetes is het klimmen en dalen van die heuvels soms vergelijkbaar met de grafieken van mijn Freestyle Libre, maar met de tijd kon ik hier steeds beter mee omgaan. Fietsen in de hitte (40C en warmer) zorgt er namelijk voor dat ik steeds meer moet bij eten om niet in een hypo te komen. Ik zorg er dus onderweg goed voor dat mijn suikervoorraad goed gevuld is voordat ik de fiets opstap. Ik heb zelfs mijn achtergrondinsuline wat moeten terugdraaien om ’s nachts niet in een hypo te raken. Mijn vriendin ziet het gelukkig altijd aan me als ik een hypo heb, soms zelfs voordat ik het zelf doorheb! Zo ben ik er gegarandeerd altijd op tijd bij mocht mijn bloedsuikers omlaag gaan!
Via de Zwarte Zee naar Georgië
Na afgelopen maand in totaal 15.324 meter te hebben moeten klimmen bergop, belandden we na een paar weken dan eindelijk aan de Zwarte Zee, om vanaf daar Georgië in te fietsen. Aan de grens ging alles redelijk soepel (met een PCR test mochten we de grens weer over). Echter, stond Georgië niet op mijn oorspronkelijke route. Ik wilde eerst namelijk via Iran naar China. Echter, was mijn visum daarvoor afgewezen. Er worden nog geen toeristen toegelaten, en ook de politieke spanningen in het land maken dat het moeilijk is om er nu binnen te komen. Ik was er toen ik opstapte in Nederland al wel vanuit gegaan dat ik hier en daar wat aanpassingen zou moeten doen, omdat we natuurlijk nog steeds in een gekke tijd leven waarin niet alles nog is zoals we dat gewend waren een paar jaar geleden. Daarom is plan B Georgië geworden. Ik heb hier mijn vriendin weer uitgezwaaid op het vliegveld om vervolgens via de bergen richting Tbilisi te fietsen. Daar ga ik maar eens te kijken hoe ik het best mijn reis kan vervolgen, maar het einddoel blijft helder: Ik ga naar China!
Alle informatie over mijn reis vind je op www.lentochina.com. Je kunt hier bijvoorbeeld zien waar ik nu precies ben! Ook plaats ik regelmatig updates via Instagram en Facebook. Deze grote fietstocht maak ik om geld op te halen voor onderzoek naar diabetes type 1. Heb jij al een steentje bijgedragen? Dat kan gemakkelijk via deze link. Alvast enorm bedankt!