Het spotje van het Diabetes Fonds met Bloem op tv over Prikken – meten – spuiten – eten veroorzaakt iedere keer weer kippenvel. Het raakt mij extra als kinderen de diagnose diabetes type I krijgen. Het doet mij denken aan mijn eigen onbezorgde jeugd tot het moment waarop de diagnose op zestienjarige leeftijd werd gesteld en voor veel verandering zorgde in mijn dagelijks leven.
Inmiddels heb ik vierendertig jaar deze chronische ziekte en al heel wat keren geprikt, gemeten en gespoten. Als diabetes alléén dat inhield, dan zou het veel simpeler zijn dan het is. Maar diabetes kan ook zorgen voor bijvoorbeeld schaamte, kwetsbaarheid, eenzaamheid en mentale druk. Daarbij komt dat diabetes altijd aanwezig is en nooit stopt. Dit is ook wat diabetes is.
Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar een informatieve bijeenkomst over diabetes type I. Daar ontdekte ik dat ik in gesprek met andere mensen met diabetes veel herkende in hun verhalen. We hadden aan één woord genoeg, we begrepen elkaar. Om meer begrip te krijgen uit onze omgeving is het belangrijk dat de mensen om ons heen weten wat diabetes met ons doet, welke impact het heeft.
Daarom heb ik mijn verhaal op papier gezet. En door het schrijven ontdekte ik dat er niets was om voor te schamen, ik juist trots mocht zijn op wat ik had bereikt. In mijn boek laat ik de onzichtbare wereld achter
diabetes zien. Het geeft naasten, vrienden, familie, collega’s en artsen een inkijk in strubbelingen en dilemma’s die niet altijd zichtbaar zijn.
Op 14 november Wereld Diabetes Dag kondigde ik mijn boek Prikken & spuiten – De onzichtbare wereld achter een chronische ziekte aan. Van ieder verkocht boek gaat 1 euro naar het Diabetes Fonds voor onderzoek. Benieuwd? Schaf het boek dan aan.
Groetjes, Annemarie.
——————————
Flaptekst
Prikken & spuiten – De onzichtbare wereld achter een chronische ziekte
Annemarie is zestien en op weg om tophockeyspeler te worden. Van de ene op de andere dag kan ze de bal niet meer goed raken. Niet veel later is ze bijna blind. Dat schijnt tijdelijk te zijn, maar de rest is blijvend. Haar mooie leven kan toch niet zomaar over zijn?
Op school moet Annemarie zich voortaan verstoppen in de vieze wc’s om te spuiten, als student mag ze geen alcohol drinken en ze loopt bijna haar droombaan mis als de werkgever ontdekt dat ze haar diabetes type I verzwegen heeft. Zelfs tijdens haar bruiloft gaat het mis.
‘Met een papiertje probeer ik de wasbak schoon te vegen. Het ziet er niet uit, allemaal rode vegen, het lijkt wel of we een misdaad hebben begaan en proberen alle sporen uit te wissen.'
Een ontroerend en inspirerend verhaal over mentale druk en doorzetten. Velen zullen zich waarschijnlijk herkennen in haar verhalen over schaamte, kwetsbaarheid, eenzaamheid, imperfectie en meer willen dan je op dat moment kunt. Benieuwd? Schaf hier het boek aan!