Ik neem me al ruim een week voor om deze blog te gaan schrijven. Tot vandaag lukte het me niet om in actie te komen. De tropische temperaturen van de laatste dagen, waarbij de mussen van het dak vallen, spelen daar een rol bij. Vroeg in de ochtend of avond loop ik mijn kilometers wel maar ’s middags lig ik het liefst de hele middag apathisch op de bank. Dit terwijl ik normaal gesproken nauwelijks 5 seconden achter elkaar stil kan zitten. Ik zag een filmpje van een konijn dat helemaal knock-out lag te slapen. Op de achtergrond werd er gerapt: ‘That email: I took a nap, that workout: I took a nap, that zoom: I took a nap’. Dat ging precies over mij! Ik ben maar aan een puzzel begonnen. Af en toe een stukje leggen, dat kan ik nog wel opbrengen 😉. Bij hitte zijn mijn bloedsuikers ook veel instabieler, soms veel sneller laag en dan weer onverklaarbaar urenlang hoog. Daar word je ook niet bepaald fitter van. We zijn een aantal keer in Namibië geweest, daar is het altijd zo heet. En in die hitte zijn ze asfalt aan het leggen, regelen ze midden op een kruispunt het verkeer en lopen ze vaak kilometers naar school. Dat doe ik ze niet na! Natuurlijk zijn de mensen daar de hitte gewend, maar ook zij zijn erg blij als de wolken wat schaduw veroorzaken. ‘Dank God, Hij geeft ons vandaag een dak boven ons hoofd’, hoorden we dan mensen zeggen.
Maar ik kan niet alleen het tropische weer de schuld geven: vorige week ben ik geopereerd en dat moest onder algehele narcose. Het herstellen van de operatie stelde niet veel voor, maar die narcose maakt me extra moe. ’s Middags vallen mijn ogen spontaan dicht, of ik nu aan het werk ben of niet. Maar goed, dit heb ik er allemaal graag voor over, want ik had maandenlang uitgekeken naar deze operatie en ben ontzettend blij dat het nu gebeurd is. Na mijn ongeluk eind september (zie mijn blog ‘Over de kop met type 1 diabetes’) werden mijn botten met aardig wat staal weer aan elkaar gezet, in mijn been en arm. Doordat ik lang afhankelijk was van lopen met krukken moest ik de pinnen in mijn arm veel te veel belasten. Die gingen vervolgens aan de wandel en veroorzaakten nogal wat pijn en bewegingsbeperking. De pinnen in mijn arm zouden in maart verwijderd worden maar door de coronacrisis werd dit dus 4 maanden later. De operatieplanner heeft denk ik niet vaak zo’n enthousiast iemand aan de lijn gehad als ik, toen ze belde dat ik aan de beurt was. De operatie duurde maar een uurtje, mijn FGM mocht weer mee de OK in, heel handig. Scheelde hen en mij weer vingerprikken. Mijn pomp had ik voor de operatie afgekoppeld, ik kreeg toch een infuus met glucose en insuline. Een veilig idee.
Na de operatie was mijn bloedsuiker wel urenlang hoog. Het is voor je lichaam toch stress: er wordt in je gesneden en misschien was ik onbewust ook wel zenuwachtig voor de ingreep. Mijn bloeddruk was te laag tijdens de operatie dus ze hebben me extra infuus moeten geven, zonder insuline erbij. Dat zal ook niet hebben meegeholpen. Normaal gesproken vind ik het behoorlijk frustrerend (zacht uitgedrukt) als ik urenlang een hoge suiker heb maar nu de oorzaak zo duidelijk was, kon ik het beter hebben. Dan weet je dat het ook weer goed komt. Ik heb in 12 uur tijd wel 12 eenheden insuline bij moeten bolussen, zonder dat ik koolhydraten at, terwijl mijn totale 24-uursdosering insuline maar 28 eenheden is. En ik eindigde aan het einde van de rit niet eens in een hypo. Dat is best bijzonder!
Onze kat is ook net geopereerd. Zij slaapt nu de hele dag, er is geen beweging in te krijgen. Ik weet hoe het voelt, laat haar maar lekker slapen, zíj hoeft niet te werken en nergens heen. Ik ben er jaloers op!
Mijn operatie maakt me weer eens extra bewust van hoe blij we mogen zijn dat we in een land leven met een goede gezondheidszorg. Er valt vast genoeg te klagen maar als je het vergelijkt met hoe het in veel andere landen is geregeld mogen we heel dankbaar zijn. Van onze contacten in Namibië horen we hoeveel kwaad het coronavirus daar al heeft aangericht, ook al zijn de besmettingen nog beperkt. Niet alleen het gebrek aan middelen en zorgpersoneel is een enorme zorg. Ook de lockdown zélf veroorzaakt veel ellende. Mensen kunnen niet naar hun werk, hebben dus geen inkomen en dus geen brood op de plank. De zo belangrijke programma’s rondom bijvoorbeeld zorg voor mensen met HIV en TBC kunnen niet altijd meer doorgaan. Soms zitten mensen zonder (levensreddende) medicijnen. Als we kijken naar landen die worstelen met déze problemen, gaan we meer beseffen wat we hier in Nederland allemaal wél hebben. Laten we vooral over onze grenzen blijven kijken!
Ik wens je nog een hele fijne en veilige zomer!
Blogger Inge schreef het boek ‘Over de grens met diabetes’. Meer informatie en bestellen kan via deze link.