Niet elke dag verschijnt er een nieuw boek over diabetes type 1. En het boek HYPER van Thecla Groot Koerkamp is helemaal uniek, want het boek is geschreven als een theatertekst. In deze blog mogen we een voorpublicatie delen van haar boek HYPER: theater over leven, lijden en liefhebben met type 1 diabetes.
Scène 1 DIAGNOSE
Tafel, 2 stoelen. Een autoritaire dokter (60) van de oude stempel en met een witte jas. Paulien (20 jaar) met woest haar en T-shirt met krakersteken erop zit op een stoel. De dokter neemt ook letterlijk een hoge positie in, bovenop de tafel.
PAULIEN
Mijn tong is net schuurpapier. Ik heb vandaag al een pak sinaasappelsap en 2 potten thee op. En heel veel water. En... ik zie alles wazig. En... ik wil morgen achterop de motor naar Berlijn.
HUISARTS
Woon jij niet in dat gekraakte oude politiebureau? Heb je daar überhaupt wel stromend water?
PAULIEN
(Verbaasd) Ja, natuurlijk wel. We hebben zelfs een themarestaurant.
HUISARTS
Een themarestaurant? Wat houdt dat nou weer in?
PAULIEN
Nou, we organiseren elke week...(geïrriteerd) Maar sorry hoor, daar kom ik nu niet voor.
Ik heb dorst. Ik ben hartstikke ziek.
HUISARTS
Ben je uit geweest gisteren?
PAULIEN
(Boos) Nee!
HUISARTS
Ik heb ook weleens dorst.
PAULIEN
Nee, maar echt, dit is abnormaal. En ik moet ook heel vaak naar de wc.
HUISARTS
Tsja, dat is dan logisch hè?
PAULIEN
Heeft u nu alstublieft een glas water voor mij?
HUISARTS
(Geïrriteerd, komt naar haar toe en werkt haar de deur uit) Nou meisje, overdrijf je nu niet een beetje? Een beetje dorst hebben we allemaal weleens. Ik heb nog een hele wachtkamer met échte ellende... Ga nou maar naar huis en als het morgen nog zo is, dan kom je maar weer terug met een potje ochtendurine.
(Licht uit en aan, zelfde situatie, nu staat Paulien op tafel of publiekstribune, ander T-shirt, met fles spa rood vol water, slurpt eraan. Dokter zit op stoel met rug naar Paulien, is zenuwachtig, houdt afstand, kijkt haar nauwelijks aan).
PAULIEN
Ik ga vandaag niet meer weg, voordat u vertelt wat er met mij aan de hand is. Ik hang de hele dag aan de kraan als ik niet op de wc zit. Om 11.00 uur wil ik naar Berlijn... een vriendin wacht op me (ze kijkt op haar horloge en neemt een slok uit de fles).
HUISARTS
Tsja.........ik heb jouw urine onderzocht...
PAULIEN
Ja......(wacht)......en?
HUISARTS
Het lijkt er toch wel op dat je de juveniele vorm van Diabetes Mellitus type 1 hebt.
PAULIEN
Wat? Wat is dat?
HUISARTS
Diabetes Mellitus juveniele type. Ja, dat is Latijn. Het is het beste als je gelijk eventjes naar de spoedeisende hulp van het academisch ziekenhuis gaat. Ik zal ze bellen dat je eraan komt.
PAULIEN
(Geschrokken, verbaasd) Echt? Nu? Nu meteen?
HUISARTS
Ja, nu meteen. Het is misschien wel het beste als je eventjes iemand meeneemt.
OMA EN MOEDER
VERTELLER THECLA (op film)
Mijn oma heeft nog in een plaggenhut gewoond in Duitsland. Al jong ging ze als dienstmeisje werken in Nederland, bij mijn opa. Ze kreeg met die man zeven kinderen en werkte daarnaast in de melkwinkel. Haar dochter, mijn moeder, mocht bij wijze van uitzondering studeren. Haar leraar vond het jammer dat ze geen jongen was, omdat ze heel goed in wiskunde was. Ze werd onderwijzeres in de 5de klas van de basisschool. Mijn moeder kreeg oogkanker op haar 50ste. Toen ze 59 was bleek het toch uitgezaaid en stierf ze. Mijn moeder zei altijd: “Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast.”
Scène 2 ZIEKENHUIS MET BOUWE
Paulien (20) ligt in ziekenhuisbed, met een infuus set op haar arm. Ze heeft haar ogen dicht. Bouwe (20) komt op met een bloemetje, blijft op een grote afstand naar haar kijken tot Paulien haar ogen opendoet.
PAULIEN
Bouwe! (Ze begint te huilen)
BOUWE
(Hij omhelst en kust haar) Lieverd. Wat is er gebeurd?
PAULIEN
(Met horten en stoten) De verplegers kwamen aanrennen, omdat ik allang in coma zou moeten liggen. In coma! Ze prikken bloed. (Ze voelt aan haar buik). Ze spuiten insuline in mijn buik. Ik krijg er enorme krampen van (Bouwe omhelst haar en kust haar).
(Paulien ratelt): Mijn God, Bouw...suikerziekte... shit. Ik hoop maar dat pa en ma niet te veel schrikken. En wie moet de kat eten geven? Ik word een chronisch zieke......het is niet te genezen.......en ik zou eigenlijk naar Berlijn. En het was net uit tussen ons... (Ze begint weer te huilen in zijn armen).
BOUWE
Hoe komt het? Hoe lang moet je blijven?
PAULIEN
(Ze maakt een gebaar dat ze het niet weet) Mijn hele leven insuline spuiten! En je kunt blind worden en... zou het komen door mijn crisis vorig jaar? Verder heeft niemand dit in mijn familie. Ja, mijn opa die had het ook geloof ik (met ongeloof in haar stem roepend). Ik ben 20!
BOUWE
(Hij is even stil en streelt haar over haar haren) Je broer wil op bezoek komen. En je woongroep en je vriendinnen. En ook de halve kraakbeweging wil langskomen. Het is ingeslagen als een bom. Heb je daar wel zin in?
PAULIEN
Ik weet het niet.... wil jij bij mij blijven? Alsjeblieft?
BOUWE
(Hij kijkt weg, pakt haar beet en moet ook even nadenken)
A. ACCEPTATIESCÈNE
Dit zijn abstracte beelden, geïnspireerd op de familieopstellingen (maar dan tussen Zieke (PAULIEN) en Ziekte (THECLA). Zieke kijkt van grote afstand bang en wantrouwend naar Ziekte. Deze kijkt neutraal naar Zieke, loopt naar haar toe en zegt: “Ik ben jouw ziekte. Ik hoor bij jou.” Zieke loopt twijfelend weg, achteromkijkend naar Ziekte die achterblijft.
Over de auteur
Thecla Groot Koerkamp kreeg op haar 20ste type 1 diabetes. Na 38 jaar maakt ze de balans op van haar leven met deze ziekte. Hyper is een lekker leesbare theatertekst over verliefd worden, reizen, gepassioneerd werken en een beenamputatie krijgen. In essentie gaat het verhaal over acceptatie, arbeidsethos en loslaten.
Thecla: "Eerst was het schrijven verwerken. Micha Wertheim zei al dat je niet kunt schrijven vanuit de wond maar wel vanuit een litteken. Dus ik deed er heel lang over. Schrijven heelt echt. Mira van der Lubbe zei ooit: Maak een hit van je shit en maakte een prachtig stuk over haar borstkanker. Goede tip, dacht ik en zo is mijn boek HYPER ontstaan."
Kijk voor meer informatie en het kopen van het volledige boek op www.hyperinfo.nl.