Levend met een ziekte,
Die je aan de buitenkant niet ziet.
Het bezorgt me wanhoop en frustratie,
En zo nu en dan ook verdriet.
Ik zit vast aan een insulinepomp,
Die mij het leven geeft via een lange dunne lijn.
Maar het áller állerliefste,
Wil ik gewoon net als ieder ander zijn.
Want je staat met diabetes op,
En je gaat er ook weer mee naar bed.
Steeds die twijfel, zal ik toch nog even scannen?
En nu maar hopen dat ik het de nacht door red.
Het leven met diabetes is soms net een doolhof,
Waar ik in verdwaal en dan de weg niet weet,
Of een puzzel van wel duizend stukjes,
Je doet je best, maar de puzzel is nooit compleet.
Ik ben er dan zo klaar mee.
Dan wint de machteloosheid het van mij.
Ik probeer mij wel ondanks alles te herpakken,
Want ik weet, deze dag gaat ook wel weer voorbij.
Ik wil mij niet laten kennen.
En zeker niet mijn leven door de ziekte laten bepalen.
Maar dat betekent toch ook weer niet,
Dat ik er nooit eens verschrikkelijk om mag balen?
Dus, ik heb dan wel diabetes.
De diabetes heeft mij zeker niet.
Ik ben sterker dan mijn ziekte.
…alleen soms ook even niet. 😉