Ik heb al wat blogs geschreven over diabetes, naja eigenlijk over mijn ‘beste vriend’. Maar ik wilde het deze keer erover hebben hoe andere mensen tegen diabetes aankijken. Ik ben altijd erg open over mijn diabetes naar iedereen toe. Ik heb dat vanaf het begin gedaan.
Soms is dat ook lastig als je daarover begint. Ik heb het wel eens meegemaakt in de kroeg. Dat mensen je een drankje aanbieden en dat je de eerste paar keer nee zegt. En dat ze blijven aandringen en dat je dan maar uiteindelijk vertelt dat je diabetes hebt. En dan krijg je altijd hetzelfde antwoord, in mijn geval dan: “Ohh, ik ken ook iemand die dat heeft maar die drinkt wel gewoon hoor.” Begrijp me niet verkeerd, ik drink ook heus wel eens een drankje. Maar altijd dat beter weten. Of “Ooh, dan spuit je toch gewoon even wat”. Of “nee, dat mag je niet eten, want daar zit suiker in”. Ik ben erg benieuwd of jullie dit ook zo ervaren.
Ik was eigenlijk ook erg benieuwd hoe dat zou gaan als ik een relatie zou krijgen. Mijn vriend en ik hebben nu 4 jaar een relatie. Ik heb hem 4 jaar geleden ontmoet in de kroeg en er was meteen een klik. Diezelfde avond heb ik verteld dat ik diabetes heb. Hij verblikte of verbloosde niet en dat voelde heel erg fijn. Hij stelde niet meteen allerlei vragen, maar wilde er later alles over weten.
Na een half jaartje ‘scharrelen’ (zo noemen ze dat toch ;-) ) kregen we een relatie en hij was erg betrokken bij de diabetes. Want tja, als je met mij een relatie hebt dan krijg je gratis en voor niets een vriend erbij, in zijn geval een vriendin… ;-) Zonder gekkigheid.
Wat ben ik blij dat ik een lieve vriend heeft die mij ‘s nachts wakker maakt als ik laag of hoog zit. Ik heb sinds november een pomp met een sensor erbij, want ik voel de hypo’s en hypers niet altijd meer goed aankomen. Hij is erg bezorgd en vraagt vaak als we een avond op stap gaan hoe het gaat of “je moet even prikken he”. Ik wil dit dan niet meteen midden in de kroeg of waar dan ook doen, maar hij zegt dan: “Pien, kom op, gewoon doen, dan kijken ze maar lekker!”
Ik snap hem af en toe ook, dat hij mij achter het behang kan plakken. Want als ik een hoge bloedsuiker hebt, dan kan je maar beter even uit mijn buurt blijven. In het begin vond ik dat lastig om aan te geven, maar gelukkig had hij dat al vaak snel genoeg door. Hij zegt al vaak voordat ik het zeg, volgens mij moet je even gaan prikken ;)
Maar ik mag ook mijn lieve vriendinnen wel even de hemel in prijzen, want ook met hen kan ik het erover hebben. Als we wat met z’n allen gaan doen, heb ik altijd één ‘buddy’, zo noemen wij dat. Die houdt mij dan in de gaten, want ook zij snappen dat het niet fijn is als iedereen zich er steeds mee gaat bemoeien. Het is altijd fijn als je weet dat je er niet alleen voor staat. En toen ik vroeger nog spoot, stonden ze altijd om mij heen. Ook zij weten ondertussen wel wat ze moeten doen als het niet goed gaat of wel goed gaat. Ik drink vaak een drankje als ik een goede waarde heb. Dan zitten we met z’n allen te wachten en als hij dan goed is, dan is het FEEST! :-)
Ik wil helemaal niet zielig gevonden worden, laten we dat voorop stellen, maar soms voel je je af en toe niet begrepen. Je ziet aan mij verder natuurlijk niks, maar van binnen kan ik mij wel eens aardig beroerd voelen maar ik denk altijd maar gewoon blijven lachen.
Ik werk als onderwijsassistent op een basisschool. Een super baan en ik haal er heel veel energie en plezier uit. Maar als ik een nacht heb gehad waarin ik hoge en/of lage bloedsuikers hebt gehad, dan word ik met een diabetes-kater wakker en denk ik wel eens: pff. Oké, even een dagje knallen en als ik dan thuis kom, breek ik af en toe wel. Alles komt er dan uit en het liefst wil je dan even ‘normaal’ zijn’, maar dan is daar weer mijn lieve vriend die dan heel lief zegt: “Kon ik het maar van je overnemen...” Nou je begrijpt, daar gaan de tranen weer.
En terwijl ik dit schrijf word ik weer een beetje emotioneel en geen idee waarom. Maar eigenlijk besef ik heel goed dat ik hele lieve familie en vrienden om mij heen hebt die mij altijd steunen in alles en als ik dan even een ‘draak’ ben, mij maar even moet laten en na een uurtje ben ik er wel weer ;-).
Ik hoop dat jullie het een leuke blog vonden en als jullie andere onderwerpen hebben schrijf ik daar ook graag over!
Liefs,
Pien