Het is geen geheim dat onze eerste schoolkeuze voor Brandon niet de meest ideale was. Al bij het inschrijven kregen wij te horen dat Brandon alle handelingen met betrekking tot zijn diabetes zelf zou moeten doen. Of dat wij als ouders hier zelf voor beschikbaar zouden moeten zijn, want school trok hier volledig de handen vanaf. Flink balen dus. Je legt die verantwoording niet zomaar neer bij een kind van 5, maar je wil ook dat je kind gewoon net als alle andere kinderen mee kan komen. Dus met wat hulp van de thuiszorg gingen we het avontuur aan.
Het eerste half jaar ging top. Weinig klachten en goede cijfers dus eigenlijk weinig aan te merken, maar dat nam al snel een wending. Brandon is niet zo van het in de belangstelling staan en nieuwe dingen doen. Daar moet hij echt even een drempel voor over en eigenlijk was dat voor school te veel gevraagd. Er was niet de tijd of het geduld om hem de drempels over te helpen. Dus waar hij voorheen met wat stimulans wel meedeed was het nu makkelijker om hem zijn zin te geven en hem niet mee te laten doen. Vervolgens kreeg hij wel onvoldoendes voor die vakken want ja, als hij niet meedoet kun je hem ook geen goed cijfer geven toch?!
Al langer hadden wij het gevoel dat ze Brandon en zijn diabetes meer een probleem vonden, een last, iets waar geen ruimte voor was. Dat is pijnlijk maar je geeft niet toe en geeft niet op. Hij hoeft hier niet de dupe van te worden.
En toch bleef de school doorgaan. Ze stuurden aan op psychologisch onderzoek en dat was achteraf gezien écht een lachertje. We moesten thuis als ouders lijsten invullen, de docenten moesten lijsten invullen en er volgden meerdere gesprekken met een psycholoog. Wat direct opviel was dat onze lijsten en de visie van de psycholoog niet heel bijzonder of alarmerend waren (geen vreemde hoge scores of wat dan ook), maar school had zo goed als alle vragen met de meest hoge score ingevuld. Dat zou dus inhouden dat hij absoluut in grote mate ADHD zou hebben, net als autisme en nog wat andere dingen die met de lijsten getoetst konden worden.
Zelfs de psycholoog stond er versteld van dat die lijsten zo enorm hoog waren ingevuld zonder dat ze er zelf een aanleiding toe zag en zonder dat het aansloot bij onze eigen lijsten. Verder onderzoek of wat dan ook was dan ook niet nodig en we bleven op school gewoon verder strijden maar dat mocht helaas niet baten. Het bleef een gevecht en Brandon werd er zelf de dupe van. Hij had er geen zin meer in door al het gedoe en de moeilijke houding.
Uiteindelijk kregen we groen licht om uit te wijden naar een andere school, in het speciale basisonderwijs. Een relatief ‘normale’ basisschool maar wel met meer structuur en regels en ruimte om te werken op het eigen niveau. Wederom kwam er een psycholoog om de hoek kijken want deze ommezwaai is natuurlijk ook voor Brandon weer nieuw. En inmiddels kan en doet hij ook zoveel zelf in zijn diabeteszorg dat het wel fijn is om te zien of het allemaal lekker blijft gaan in zijn koppie.
We begonnen met een gesprek met de pedagoog van school en tijdens dat gesprek werd ook laten zien dat Brandon voor 2 van de 4 onderdelen uitzonderlijk hoog scoort en daar heel erg op voorloopt. Super knap dus (en dus zeker geen gevalletje van "het is te moeilijk voor hem" zoals de oude school beweerde). We gingen ook weer aan de slag met vragenlijsten, gingen op gesprek bij de psycholoog en ook de nieuwe school moest weer lijsten invullen. En wat denk je? Er is geen enkele indicatie om te vermoeden dat Brandon ADHD, autisme of wat dan ook heeft. De lijsten van school en onszelf waren bijna gelijk aan elkaar en vertoonden dus ook geen bijzonderheden.
Ergens voelde dit als een soort van overwinning. Niet ten nadele van anderen met ADHD, autisme of wat dan ook, want die zijn niets minder dan jij of ik. Maar het is wel kwetsend als iemand zó graag een label opgeplakt wil zien, zodat ze je eruit kunnen werken.
Ja, Brandon heeft diabetes type 1 en wanneer zijn waardes alle kanten op gaan (wat regelmatig gebeurt) dan is dat voor hem lastig en zit hij zichzelf ook in de weg. Maar met een school die dit ziet, ernaar handelt, alleen aan de bel trekt bij twijfel of onzekerheid en die hem de ruimte geeft om gewoon weer even op de rit te komen, doet hij het onwijs goed! Hij is niet lastig, hij is niet minder slim dan een ander, hij is een diabeet en dat is net zo goed als jij en ik!
Daar kunnen een hoop scholen nog een voorbeeld aan nemen. Investeer in je leerlingen, verdiep je een beetje en werk samen met de ouders, meer is er niet nodig.