Het is woensdag, gewoon een dag zoals alle andere. Er is niks bijzonders gebeurd vandaag en alles gaat gewoon zijn gangetje.
Omdat ik vaak erg moe ben, ga ik elke avond na het eten even in bad. Even een ik-momentje. Zo ook deze avond. Onze dochter Eva die op bed ligt, is nog wakker. Ze hoort me in bad gaan en na een tijdje vraagt ze, ‘Mam gaat het goed?’ Ik antwoord ‘Ja’. Weer een moment later: ‘Mam je ademt zo raar.’ Ik roep ‘Ga slapen, het gaat goed!’
Toch vertrouwt onze dochter het niet helemaal en ze bedenkt dat ze als excuus een washandje gaat pakken om even te checken of het echt goed met me gaat….
En wat ben ik trots op die meid! Ze treft me aan in bad in een hypo-toestand. Ik blijk rechtop te zitten met crèmespoeling in mijn haar, met wazige blik naar de tv kijkend. Ze roept onmiddellijk haar vader en die komt naar boven gerend. Ook Pepijn constateert een hypo.
Omdat ik in bad zit, is het moeilijk om mij eruit te krijgen. Ook mij te drinken geven lukt niet goed. Pepijn besluit dat onze zoon de ambulance moet bellen, want hij redt dit gewoon niet alleen.
Ik maak er niks van mee, dat de ambulancemensen komen. Ik zie hen pas, als ik langzaam weer bijkom: arts, verpleegkundige en chauffeur. Het eerste wat ik denk is: ‘Jeetje, zit ik hier in mijn nakie en staan daar gewoon twee mannen naast mij. Ze helpen mij met z’n allen uit bad, dat mijn man al heeft laten leeglopen, brengen me naar de slaapkamer en leggen me op bed.
Inmiddels doet de glucagon zijn werk en kom ik weer bij. Ik heb het ontzettend koud en heb hoofdpijn. Het ergste vind ik het moment waarop ik besef wat er is gebeurd. Ik zie mijn kinderen angstig in de deuropening staan en ben blij dat de chauffeur ze op een positieve manier afleidt en mee naar beneden neemt.
Na alle controles wordt besloten dat ik niet mee hoef naar het ziekenhuis en ik ben daar erg blij om. Gewoon lekker thuis zijn is het allerfijnst na zo’n gebeurtenis. Als ik weer 100% bij ben stap ik onder de douche om de crèmespoeling uit mijn haar te spoelen. Toen ik opbiechtte dat ik me schaamde omdat ik in mijn blootje zat, zeiden de hulpverleners dat ze werkelijk nog nooit zo’n schone patiënt hadden gehad. Een geintje om het ijs te breken, waar we met z’n allen om moeten lachen.
Nou zou je denken ‘Eind goed al goed’, maar dat is dus niet helemaal waar. Want wat voor impact het heeft op onze dochter, blijft me nog tijdenlang achtervolgen. Want mijn ik-momentje van elke dag wordt verboden door dochterlief (en geef haar eens ongelijk): ik mag niet meer in bad. Ook is ze constant alert.
Het doet me pijn, want ik hoor toch voor mijn kinderen te zorgen en niet andersom. Zo blijkt maar weer dat niet alleen ik diabetes heb, maar dat mijn hele gezin deze zware last op hun schouders draagt. Dat is één van de dingen waar ik het erg moeilijk mee heb, de zorgen die mijn gezin om mij heeft. Terwijl de kinderen gewoon een onbezorgd leventje horen te hebben.
Het spijt me, kinderen, dat jullie een diabetes-moeder hebben…………
Lees ook het blog: Mama heeft diabetes