De Camino stond al lang op mijn bucket list, met de Bas van de Goor Foundation werd dit werkelijkheid. Na een moeilijke periode waarin ik voornamelijk gewandeld had om mijn traumatische ervaringen uit het ziekenhuis te verwerken, was ik klaar voor deze tocht.
Wankelend sta ik naast Vierge de Biakorri, een mariabeeldje net voorbij Saint Jean Pied de Port. Mijn iets te zwaar bepakte rugzak en de snijdende wind halen mij uit balans terwijl ik bij ons startpunt van de Camino Frances poseer voor de groepsfoto. De dikke mist in de Franse Pyreneeën weerspiegelt de nevel in mijn hoofd. Mijn bloedglucose is hoog, mijn spieren en gewrichten pijnlijk en stram, ik voel me beroerd en iedere stap doet pijn. Het ontbijt en de iets langer dan verwachte busrit hadden mijn bloedglucose compleet overhoop gehaald. Bijspuiten was gezien de aankomende lange wandeling geen optie, dus langzaam start ik mijn Camino wetende dat mijn bloedglucose zich na verloop van tijd zal stabiliseren. In rustig tempo sjok ik achter mijn groepsgenoten aan de berg op.
Zodra de zon de mist enigszins verdrijft, word ik ontroerd door de mooie uitgestrekte weilanden met langharige manechschapen, paarden en runderen die vrij rondlopen. Net voor de Frans-Spaanse grens bevindt zich een koffiekraampje waar we de eerste stempel in ons Camino paspoort krijgen. Heerlijk even bijkomen met een kop warme koffie! Inmiddels is de bloedglucose wat gedaald en voel ik mij veel beter. Ik kan het vervolgens niet laten om de heuvelrug op te rennen, het uitzicht is werkelijk schitterend!
Na de pauze stappen we een loofbos met betoverde lichtval binnen en kom ik in gesprek met internist Henk Bilo, die als medisch begeleider bij de wandeltocht betrokken is. Een bijzonder en mooi, maar vooral intens en zwaar gesprek volgt. Terwijl wij het hoogste punt, de Col de Lepoeder, van die dag bereiken, vat hij mijn verleden heel scherp in drie woorden samen; dat was mijn dieptepunt. Opnieuw ren ik tijdens de rustpauze een heuvelrug op, dit keer een poging om te vluchten. Het verre uitzicht voelt bevrijdend, maar de woorden van Henk voelen beklemmend. Tijdens de daaropvolgende afdaling stromen de tranen over mijn wangen en doe ik een poging om de rake woorden te verwerken. Na aankomst in Roncesvalles besluit ik terug het bos in te gaan, waar ik uiteindelijk op een steen bij een afgelegen beekje in elkaar zak en alleen nog maar kan huilen.
‘s Avonds bezoek ik de indrukwekkende Pelgrimsmis in de gotische kloosterkerk waar pelgrimgangers gezegend worden. Aansluitend eten we gezellig met de groep een zogenaamde pelgrimsmaaltijd. Ervaringen van de dag, gedachtewisselingen over diabetes en gewone luchtige gesprekken wisselen elkaar af. De herkenning in verhalen van andere mensen met diabetes is opmerkelijk en bevrijdend.
Door het vaste ritme en de wandelactiviteiten kan ik mijn bloedglucose opvallend stabiel houden. Aan het einde van de derde dag blijft mijn bloedglucose echter dalen. Ik onderneem actie, terwijl ik mijn tocht vervolg. Volgens mijn glucosesensor blijft de waarde onder de 2,2 mmol/L. Na verloop van tijd meet ik mijn bloedglucose opnieuw met vingerprik, nog steeds veel te laag. Nog wat jus d’orange erbij en we lopen weer verder. Henk geeft aan dat hij het verstandiger vindt om even te stoppen, ik weiger, ik stop niet voor een onbenullige hypo. Henk is het hier duidelijk niet mee eens, maar laat mij mijn gang gaan. Ik kom steeds moeizamer vooruit. Opnieuw test ik mijn bloedglucose. Dit is zinloos. Met enige tegenzin besluit ik om Henks advies op te volgen en te wachten totdat de bloedglucose is genormaliseerd. Pff, wat een tijdverspilling... Een tijdje later stap ik energiek de brug op bij Pamplona waar de groep heeft gewacht, misschien wel een uur. Ik voel mij niet eens bezwaard, maar ben blij dat Henk mij heeft kunnen helpen om tot een ander inzicht rondom hypo’s te komen. Het dringt vandaag pas tot mij door dat ik die hypoglykemieën serieuzer moet nemen en naar mijn lichaam moet luisteren.
Deze Camino was een bijzondere wereldreis; bij thuiskomst voelde het alsof ik een jaar was weggeweest. Een emotionele reis waarin mooie gesprekken met andere wandelaars centraal stonden en ik de meerwaarde van lotgenotencontact kon voelen. Een groepsreis waarin ik toch mijn eigen Camino kon bewandelen. Een uitzonderlijke educatieve reis op het gebied van hypoglykemieën. Daarbovenop natuurlijke de sportieve uitdaging om in een week 155 klimmende en dalende kilometers te wandelen. Met het daarmee door ons opgehaalde sponsorgeld voor de Bas van de Goor Foundation kunnen kinderen op sportkampen ontdekken hoe je sportactiviteiten op een goede manier kunt inbouwen in je leven met diabetes. Indirect lever ik dus ook een bijdrage aan hun kwaliteit van leven!
Wandel jij dit jaar mee?
Dit jaar organiseert de Bas van de Goor Foundation weer een #WeHike2ChangeDiabetes op de Camino in Spanje. Meer over deze challenge lees je op de site van de Bas van de Goor Foundation. Heb je nog vragen over deze challenge, stel ze gerust in een reactie onder deze blog.
Omslagfoto: Ronald Hoogendoorn