Sorry, ik ben er even zat van.
Waarom het nu niet even een dag normaal kan
Ik snap het soms echt niet
Dat je niks aan hem ziet
Hij zit weer zo laag
En is helemaal niet traag
Hij stuitert alle kanten op
En houdt niet eerder op dan dat ik zeg: “Stop!”
Dan is hij ineens ontroostbaar
En fluister ik zachtjes in zijn oor: “Stil maar”
Een dextro moet er dan maar in
Ook al heeft hij helemaal geen zin
We wachten dan samen tot hij weer wat hoger zit
En hij zegt: “Ik voel me weer fit”
Dan kan hij eindelijk naar bed toe
En zegt hij tegen mij: “Ik ben nu ook zo moe”
Ik geef hem nog een kus en een aai door zijn haar
En denk: “Wat is het leven met diabetes soms zwaar”