Toen ik afgelopen november diabetes type 1 kreeg, zeiden ze: sporten op wereldniveau kan niet meer. Ik heb ook inderdaad veel rust moeten nemen en kon/kan niet altijd trainen zoals ik wilde. Maar 1 ding wilde ik bewijzen: diabetes en sporten gaat wel samen! Als er een wil is, is er een weg. Hoe moeilijk het soms ook is. Het belangrijkste is toch om goed naar je lichaam te blijven luisteren.
Deze zomer heb ik dus meegedaan aan de EK en WK BMX fietscross, in Frankrijk (Sarrians) en Azerbeidzjan (Baku). Ik ging wel voor een podiumplek, maar had eigenlijk ook weinig verwachtingen, aangezien mijn lichaam door de diabetes elke dag overal anders op reageert. Ik had nooit durven dromen dat ik wereldkampioen zou worden, maar dat is dus wel gebeurd! In Baku eerste van de wereld geworden op de 24 inch cruiser, en derde op de 20 inch. In Sarrians tweede van Europa geworden.
Van mijn omgeving in de sport krijg ik veel support rond mijn diabetes. In Baku waren ze daar niet zo mee bekend. Op de eerste dag kostte het een kwartier om het security-poortje door te komen vanwege m’n insulinepomp! Ik had wel een verklaring, maar pas nadat er 15 man om me heen stonden, was er eentje die wat Engels kon en toen werd het opgelost. Wat wel bijzonder was: uit het publiek kwam een Belgische man op me af die mij kende van mijn Facebookpagina en wist dat ik diabetes had. ‘Respect, zei hij’.
Het moment dat me het meest bij blijft is de start van de 24 inch-race, die ik op het WK dus heb gewonnen. Iedereen heeft het daar ook nog over. Het hek ging open en ik vloog als eerste weg, het was alles of niets, en het is dus alles geworden, ik bleef voorop rijden.
In de 20 inch-race ben ik derde geworden, en na de finish zakte ik even door m’n benen. Dat heb ik soms, sinds ik diabetes heb. Ik weet, even tien minuten zitten en dan trek ik weer bij, het zijn gewoon m’n spieren die even niet meer willen. De dokter daar vond het maar eng, ik werd acuut naar de EHBO-tent gebracht en aan de hartslagmeter gelegd, tot duidelijk werd dat er verder niets aan de hand was. Mijn hele familie en ik zijn trouwens wel opgelucht dat ik verder heel ben gebleven, er waren veel valpartijen en er was vaak een ambulance nodig.
Thuis in Nijkerk kwam de wethouder op bezoek, en werd ik gehuldigd tot erelid op de sportclub. Ik ben niet zo van veel aandacht, maar het is toch wel even leuk. De kinderen met BMX’jes in de buurt en de kleintjes op de club kijken opeens erg tegen me op. Ze vragen me ook om tips, en zijn dan helemaal blij. Zo grappig!
Dus diabetes en sport kunnen nog steeds samengaan, dat heb ik wel bewezen. Op het podium na de race drong het eigenlijk nog niet eens helemaal tot me door. Al die mensen, de drukte. Pas de week erna, op de fietsclub toen namen werden omgeroepen, en ik hoorde ‘Suéla Ruitenga, wereldkampioen cruiser’, dacht ik: wow.
Aan iedereen die in mij geloofde en heeft gesteund, op wat voor manier dan ook: geweldig, dankzij jullie stond ik op dat podium!
Lees ook Suéla’s eerdere blogs: