Ik las over David in de krant, op een zaterdagmiddag in april 2015. Ik las over een ‘gewone’ student zoals er velen zijn, behalve dan dat hij diabetes type 1 had en dat hij plotseling was overleden, zomaar ineens uit het leven weg gegrepen. Een even tragisch als aangrijpend verhaal. Maar er stond bij dat zijn dood een onopgehelderd raadsel was. Voor mij was zijn overlijden niet zo raadselachtig. Daarom schreef ik een ingezonden brief naar NRC Handelsblad, waarna ik in contact kwam met Davids vader, Han. Hij schreef een indrukwekkend boek over zijn zoon, waarvan ik onlangs de eer had het eerste exemplaar in ontvangst te mogen nemen. Ik heb groot respect voor Han hoe hij met dit boek, een bundeling van blogs, zowel een eerbetoon geeft aan het leven van David, als zijn eigen rouw doorloopt.
Wat was er met David gebeurd? Een deel van de mensen met diabetes type 1 voelt een hypo niet meer. Vooral de nachten zijn berucht, ook omdat slaap de verschijnselen van een hypo onderdrukt. Het is dan ook niet vreemd dat de helft van alle ernstige hypo’s ’s nachts plaatsvindt. Dat gaat bijna altijd goed. Maar heel soms ontstaan er ernstige problemen. Dat heeft te maken met het effect van hypo’s op het hartritme. In uitzonderlijke omstandigheden kan zo’n hypo ’s nachts ernstige hartritmestoornissen veroorzaken en zelfs een acute hartstilstand. Als mensen daardoor overlijden, zie je daar niets aan. Mensen lijken gewoon te slapen. Onderzoek na de dood levert geen oorzaak op. Deze vorm van overlijden (dead in bed syndrome) is gelukkig zeer zeldzaam, maar vaker beschreven bij jonge mannen met type 1 diabetes, die verder gezond waren, maar wel regelmatig hypo’s hadden. Jonge mannen zoals David dus.
Daarom doe ik onderzoek naar hypo’s bij mensen met diabetes, vooral type 1. Zo maken we hersenscans om te begrijpen waarom sommige mensen hun hypo’s niet goed meer voelen. Maar we zoeken ook naar een oplossing om vooral ernstige hypo’s te voorkomen. En daarbij maken we juist gebruik van het effect dat hypo’s hebben op het hartritme. Met een kleine sensor, die met een pleister op de borst wordt geplakt, proberen we typische veranderingen in het hartritme in een vroeg stadium van een hypo op te pikken.
Dit onderzoek staat nog in de kinderschoenen. Maar als dat mogelijk is, zou dit gekoppeld kunnen worden aan een alarm, bijvoorbeeld via je mobiele telefoon. Het uiteindelijke doel is om hypo’s uit het leven te bannen van mensen met diabetes. Zodat zij normale suikerwaardes kunnen bereiken zonder zorgen over hypo’s. En dat jonge mensen zoals David niet meer aan de gevolgen ervan overlijden.
Het boek ‘David vertrekt’ is online te bestellen bij de uitgever.