Wat heb ik mij druk gemaakt, wat heb ik geschopt tegen het feit dat ik chronisch ziek ben. En dan na zoveel jaar zie ik het totaal anders, want de chronische ziekte heb ik voor me weten te winnen. Ik ben diep gegaan en niet een keer, nee meerdere keren. Je kunt wel zeggen chronisch onderuit gegaan, omdat ik er niets van wilde weten, net als iedereen normaal wilde zijn en mee wilde doen. Keer op keer.
Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om iedere keer weer boven te komen. Ik ben geen opgever, stopper. Ik ben iemand die altijd weer opstaat en vooruit kijkt en weer doorgaat. Iedere beslissing nam ik met mijn hoofd. Daar kwam geen gevoel bij te pas. Veel te eng. Laat mij maar rationeel zijn. Later zou ik wel zien of het de juiste keuze was. Alleen hoe wist ik dan dat het me niet weer veel te veel energie zou gaan kosten in de toekomst?
Ik had maar een ding nodig en dat was zakken in mijn gevoel. Letterlijk gaan voelen wat het lichaam zegt. Alleen als je niet weet hoe dat voelt en vooral hoe je dat moet doen, dan blijf je daarvoor weglopen.
Tot dat ene moment! Ik kon er niet meer omheen. Ik zat bij een coach die mij ging helpen met mijn energielek. Zij ging mij helpen zakken in mijn lijf. Letterlijk het gevoel ervaren tot in mijn tenen. Dood eng vond ik het! Ik had geen zin om onderuit te gaan. Ik had geen tijd om te zwelgen in mijn eigen emoties. Maar ja, ik wilde ook van die energielek af waar ik al langer last van had.
Door mijn diabetes voelde ik altijd van alles in mijn lijf. Ik dacht dat het daar aan lag. Ik loop ook altijd weg voor zware films, of mensen met een slechte mood, maar net zo goed wanneer ik zelf niet lekker in mijn vel zat. Ik had geen idee dat dat ook een teken was, want ik negeerde de signalen vanuit mijn lijf.
Het onder begeleiding leren voelen van mijn emoties is alles bepalend geweest voor mijn ‘nieuwe’ voelen. Leren zakken in mijn lijf en herkennen van emoties heeft mij veel informatie opgeleverd wat ik anders nooit had geweten. Ik heb zowaar een expressief vertellend lichaam en ben daar niet-wetend altijd aan voorbij gegaan en schoot daarmee standaard in mijn hoofd.
Sinds ik dat weet, neem ik ook hele andere beslissingen en kan ik ook veel beter mijn energie vasthouden. De rationele ik is opeens een gevoelsmens geworden, terwijl ik het altijd al geweest ben, maar nooit heb herkend. En waarvan de omgeving het nooit kon bedenken.
Mijn coach vroeg plaats te nemen:
Ik ging in die stoel zitten. Zittend in een stoel met houten leuningen, allerminst zacht en vooral niet uitnodigend om me daarin te laten zakken. ‘Ga is zitten, zodat je die rugleuning goed voelt en leg je armen maar op je benen.’ Oftewel, laat die armleuningen los, want die gaan je niet redden. Ik sputterde nog tegen. Ik moest mijn mond houden, want dan kon ik beter voelen. ‘En blijf maar doorademen,’ zegt ze nog. Niet een keer, telkens weer. ‘En hoe voelt dat?’ ‘Nou, ik wou dat ik het wist, maar heb toch echt met een barrière te maken, waardoor ik het pijnpunt nog niet voorbij kan.’
In mijn hoofd gebeurde een boel. En dat was nou net niet de bedoeling. Ik had te voelen! Sinds ik goed weet te doorvoelen en dus naar mijn lichaam luister, heb ik ook nauwelijks nog een energielek!
Misschien denk jij nu wel: ‘Het zal toch niet…?’ Laat gerust een reactie achter onder de blog.